ตอนเตรียมเรื่องที่จะเขียนวันนี้ก็เหลืออีกหกวันก่อนสิ้นปีมีหลายอย่างที่ผมคิดไม่ออกและกำลังทบทวนอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ควรเริ่มต้นใหม่ด้วยตัวเองไหม ควรอยู่ที่นี่ต่อไปไหม ควรกลับไปอยู่เมืองนอกเหมือนเดิมไหม แต่ก็นั่นแหละครับวันที่มาพร้อมกับอากาศเย็นมักจะทำให้เราคิดอะไรหลายหลายอย่างเรียกว่าวันเหงาเหงาก็ได้นะครับ
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่หนาวเย็น และพบว่าตัวเองยังคงคิดถึงบ้านเก่าในประเทศไทย แม้ว่าจะผ่านมาแล้วกว่า 20 ปี ตั้งแต่ผมย้ายออกมาจากที่นั่น บ้านเกิดที่ผมเติบโตมากับความทรงจำมากมาย ถนนเล็กๆ ที่วิ่งเล่น ร้านอาหารที่ผมชอบ และเสียงภาษาไทยที่ผมได้ยินทุกวัน ทุกอย่างยังคงฝังอยู่ในความทรงจำของผมอย่างลึกซึ้ง
ในวันนี้ที่เหมือนทุกวัน ผมพบว่าตัวเองเดินเร่ร่อนไปตามถนนที่ไม่คุ้นเคย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวผมดูเหมือนจะบอกกับผมว่า “นี่ไม่ใช่บ้านของคุณ” แม้กระทั่งในห้องพักที่ผมอาศัยอยู่ มันไม่เคยรู้สึกเหมือนบ้าน ผมคิดถึงความรู้สึกเมื่อได้อยู่ในบ้านของตัวเอง ที่ซึ่งผมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องประหม่าหรือกังวลใจกับสิ่งรอบข้าง
การเดินทางมาถึงจุดนี้ไม่ได้เป็นเรื่องง่าย ผมจำได้ว่าตอนอายุ 20 ผมมีความฝันอันยิ่งใหญ่ ฝันที่จะเห็นโลก ฝันที่จะเรียนรู้และสัมผัสกับวัฒนธรรมใหม่ๆ แต่ตอนนี้ หลังจากผ่านการเดินทางมานาน ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียบางสิ่งไป ความรู้สึกของความเป็นบ้าน ความรู้สึกของการมีรากฐาน
บางครั้งผมสงสัยว่าการตัดสินใจของผมในอดีตนั้นถูกต้องหรือไม่ หากผมยังอยู่ที่
ไทย ชีวิตของผมจะเป็นอย่างไร บางทีผมอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ บางทีผมอาจจะไม่รู้สึกหลงทางเช่นนี้ แต่ทุกครั้งที่ผมคิดเช่นนั้น ผมก็เตือนตัวเองว่าทุกการตัดสินใจนำพาเราไปสู่จุดนี้ และไม่มีวันที่เราจะรู้ผลลัพธ์ของการตัดสินใจที่แตกต่างไปจากนี้
ผมเริ่มจดจำความเป็นจริงที่ว่าบ้านไม่ได้เป็นเพียงแค่สถานที่ แต่เป็นความรู้สึก ความผูกพันที่เรามีต่อสถานที่นั้น ความรู้สึกของการเป็นหนึ่งเดียวกับที่นั่น และนั่นคือสิ่งที่ผมกำลังค้นหา บางทีการหาบ้านไม่ใช่การหาสถานที่ แต่เป็นการหาความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับสิ่งที่เราสัมผัสได้
ในขณะที่ผมเขียนไดอารี่นี้ ผมได้ตระหนักว่าการค้นหาของผมยังไม่สิ้นสุด แต่มีบางสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากการเดินทางที่ยาวนานนี้ คือ การยอมรับความไม่แน่นอน การยอมรับความเปลี่ยนแปลง และการเรียนรู้ที่จะหาความสุขในทุกๆ สถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน
ผมยังไม่แน่ใจว่าผมจะหาบ้านของตัวเองได้ที่ไหน แต่ผมรู้ว่าในขณะนี้ การเดินทางของผมยังไม่จบ และผมพร้อมที่จะเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ ที่อยู่ข้างหน้า
